Andrew and I arrived at Victory Liner in Sampaloc at around 9:30 pm. Nakapila na si Ton para bumili ng ticket. The ticket cost Php 228. Isang oras at kalahati din kami nag hintay. We left Manila on the last trip for that Friday night.
Sabi niya kain daw muna kami ng goto bago kami pumunta ng Pundaquit Beach. The tricycle ride from San Antonio to Pundaquit cost us Php 25 per person. Ang goto naman mura lang Php 12 lang.
A boat here going to Anawangin cost Php 200 per person going to and fro. A boat can carry 3-4 pax. So off we go on a 30 minute boat ride to Anawangin. Medyo natakot ako kasi ang lakas ng alon. At isa pa di kasi ako marunong lumangoy
ang alam ko it wasn't the typical beach found here in the Philippines. Instead, it was filled with tall evergreen trees. oh diba! Evergreen Trees daw
Syanga pala, There are no faucets, electricity, telephones and cellphone signal dun.
---wala pong life guard sa Anawangin,
---30 minutes boatride pa bago madala ang lalaking ito sa Pundaquit (yon eh kung maswerteng may bangkang naghihintay ng pasahero.)
---from pundaquit sa San Marcelino pa ang pinakamalapit na ospital, there is no Hospital in San Antonio.
Before pa naman kami pumunta dito sa anawangin nabasa ko ang blog tungkol kay MEL.
Pinadala ko agad kay Mau yung link ng blog para mabasa nila ni Ton. Medyo nagkatanungan pa after namin mabasa lahat ang blog. "O, ano natakot na kayo?" tanong ni Ton, syempre "Hindi" sagot namin ni Andrew. Pero sa totoo lang, natakot din talaga ako.
In my opinion, nakakatakot talaga ang alon sa Anawangin, Kahit swimmer eh di talaga sasantuhin ng malakas na alon at current sa ilalim nito.
Pero sa lahat naman ata ng lugar o dagat ay may kagaya nitong aksidente. Drowning risk in beaches like Anawangin is no different from any other beaches or to any resort. Accident happens during travel, take care of yourself, Don't tease the ocean, be extra careful, always look over one another. Remember your far away from home and always ask guidance from our God.
Maaga kami nag prepare for our dinner, 5pm palang nag start na kami kasi mahirap mag dinner ng walang ilaw.
While preparing dinner, syempre may kasamang kulitan at pose sa camera.